Van jezelf houden, dat is waar geluk begint.
Is het arrogant? egoïstisch? zelfingenomen? Om jezelf op nr. 1 te plaatsen?
Of is het moedig en vooral heel belangrijk?
Een paar jaar geleden had ik dit echt niet zomaar over mezelf gezegd, laat staan ONLINE.
Sterker nog, I DIDN'T LOVE ME AT ALL! En dat was nou precies het probleem.
Ik weet nog dat ik een paar jaar geleden op het terras zat met een vriendin en zij mij vroeg: "Heb jij iemand weleens gehaat?" Waar de vraag vandaan kwam weet ik niet meer zo goed, maar ik moest er eventjes over nadenken. Uiteindelijk zei ik tegen haar:
"Ik haat niet zo snel iemand, als er 1 iemand is die ik in mijn leven heb gehaat, dan ben ik het zelf."
Ik heb vaak gewenst dat ik normaal zou zijn, omdat ik er zo graag bij wilde horen. Ik heb ook ontelbare keren gewenst dat ik niet meer zo boos zou worden. Dat ik NOOIT meer een driftbui zou krijgen naar mijn moeder, mijn zusje of vriendje toe. Ik geloofde oprecht dat ik het altijd weer wist te verpesten en dat alles mijn schuld was.
Ik haatte mijzelf, wanneer ik weer eens de controle verloor en iets stoms had gezegd of gedaan.
Als ik er nu aan terug denk zou ik dat meisje vast willen pakken en heel lang willen knuffelen, tegen haar zeggen dat het OK is, dat ze er niets aan kan doen en dat ze goed is zoals ze is. In gedachte doe ik dit weleens en dat helpt. Gelukkig haat ik mezelf inmiddels niet meer.
Zelfliefde, het is het ALLERBELANGRIJKSTE wat er is. En wat mij betreft is dat waar geluk begint.
Je anders voelen dan anderen, dat kan heel erg eenzaam zijn. Dan ga jij je aanpassen aan de rest, om er maar bij te horen. Als je en beetje gevoelig bent of hoogsensitief zoals ik, dan ben je daar ook nog eens heel erg goed in, jezelf aanpassen!
Op de korte termijn kan dit je helpen, maar er komt een moment dat dit je opbreekt. Dit kost namelijk ontzettend veel energie. En dat niet alleen, je gaat ook steeds verder weg van jezelf. Tot het punt dat je eigenlijk helemaal niet meer weet wat JIJ nou wilt, wat belangrijk is voor JOU. Je bent zo gewend geraakt om bevestiging te zoeken bij je buitenwereld dat je hier afhankelijk van bent geworden.
Toen ik eindelijk koos om trouw te zijn aan mezelf en niet zo ongelofelijk streng te zijn begon de lucht te klaren.
Ik leerde wat belangrijk is voor mij, wat ik wil in mijn leven en durfde te kiezen voor dat wat mij energie geeft. Ik begon mijn grenzen aan te geven (zonder boos te worden) en dat gaf mij zo veel rust!
En guess what? Hierdoor ging ik juist mensen aantrekken en voelde ik me helemaal niet meer alleen. Doordat ik duidelijk liet zien wie ik ben en de dingen koos die dichtbij mij liggen, ging ik ook mensen aantrekken die zich hier in herkenden. Natuurlijk betekende dit ook dat er mensen zijn die bij me weg gingen of ik bewust koos om bepaalde relaties niet voort te zetten, maar dat was OK, want deze relaties dienden mij niet.
Is het makkelijk, om jezelf op 1 te zetten, om van jezelf te houden? NEE! (niet altijd)
Vind jij je naasten soms vervelend, of ben je weleens boos op ze? JA!
Houd je daarom minder van ze? NEE!
DAT is dus wat zelfliefde betekent, je hoeft niet perfect te zijn (dat is niemand), in voor en tegenspoed, dus ook voor jezelf!
Houd jij van jezelf?