Een aantal jaar geleden zat ik in een sollicitatieprocedure waar ik na 2 gesprekken afgewezen werd. De feedback die ik kreeg was; "We zijn er niet van overtuigd dat je het wel echt wilt."
Ik weet nog, dat ik hier erg van ontdaan was, ik had gefaald, ik was het wéér niet geworden.
Maar ze hadden wel een goed punt. Wilde ik het wel echt? Of was het voor mij een logische stap en een goede toevoeging op mijn CV? Ik dacht er eigenlijk helemaal niet over na of dit is wat ik wilde. Wanneer je eenmaal een goede CV hebt opgebouwd wordt je vaak alleen maar benaderd voor functies die heel erg lijken op wat je al doet, hier zocht ik ook altijd op, vergelijkbare functies, waar mijn CV goed op aansloot.
De kans dat je wordt uitgenodigd voor een gesprek is dan erg groot, je hebt immers de perfecte achtergrond. Tijdens het gesprek wordt er gevraagd naar je werkzaamheden bij eerdere functies. Het is steeds weer hetzelfde riedeltje. Er wordt eigenlijk niet verder gekeken dan je CV en je ervaring, maar wie ben jij en WAAROM past deze baan zo goed bij jou (onafhankelijk van je ervaring). Ik had op een gegeven moment een standaard antwoord en verhaal, ik wist wat ze wilden horen. Alleen, hoe ik het vertelde? Zonder enige motivatie. Ik had het zelf niet eens in de gaten.
Nadat ik meerder malen de feedback kreeg dat ik niet gemotiveerd leek ben ik mezelf op gaan nemen, om te kijken hoe ik overkwam. En mijn mond viel open toen ik mezelf terug zag. Ik snapte wel dat ze me niet aan wilden nemen, het was al heel wat dat ze een uur lang naar me konden luisteren! Er zat nul emotie in mijn stem en ik zag er leeg en verveeld uit. Wat ik toen heb gedaan? Ik heb emotie in mijn stem gebracht en ben minder monotoon gaan praten, ik heb mijn verhaal geoefend met meer enthousiasme en 3 keer raden…. Het volgende gesprek werd ik meteen aangenomen.
Nou helemaal top zou je zeggen, of niet? Ik was heel blij dat het me gelukt was, ik had weer een baan en vast inkomen.. Maar het geluk duurde niet lang. Na een maand wist ik al dat ik een fout had gemaakt, ik wilde hier helemaal niet zitten. Ik was inderdaad NIET gemotiveerd. Ik had gedaan wat ik dacht dat hoorde, ik had me aangepast om niet meer te falen en nu zat ik waar ik precies niet moest zitten, doodongelukkig.
1 ding was duidelijk; Dit wil ik niet, maar wat wil ik dan wel? Wie ben ik eigenlijk? Ik had maanden daarvoor als tip gekregen: “Danielle, blijf dichtbij jezelf.” Ik weet nog dat die tip veel met me deed, maar had er verder niet veel aandacht aan besteed. Nu kwam hij terug in mijn hoofd en had ik geen idee wat het betekende. Ik wist niet hoe dat moest, dichtbij mezelf blijven, ik was mezelf letterlijk VERLOREN. Jarenlang had ik me aangepast aan mijn omgeving, deed ik wat ik hoorde te doen. Door de jaren heen was de enthousiaste ik veranderd in een werknemer die deed wat ze moest doen PUNT. Hoe saai, achteraf; verveelde ik me DOOD.
Nu weet ik hoe het is om wel dichtbij mezelf te blijven. Om mezelf niet meer zoveel aan te trekken van de rest, maar eerst eens te kijken naar wat IK wil. VRIJ, om te doen wat ik wil en te zijn wie ik ben.
Herken jij jezelf in dit verhaal? En ben jij er ook klaar voor om jezelf weer te zijn, maar vind je het lastig en heb je geen idee waar je moet beginnen? Ik kan je helpen. Door mijn persoonlijke ervaring weet ik hoe het is en wat je doormaakt. Vorig jaar heb ik een coachopleiding afgerond en inmiddels heb ik al een aantal mensen mogen helpen om de VRIJHEID te voelen weer zichzelf te zijn. Ik kan je helpen de juiste stappen te zetten in je carrière waar je BLIJ van wordt.
Wil jij dit ook? Stuur me een berichtje voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek.