Wanneer er ergens een deur dichtgaat, komt er ruimte en gaat er vaak (vanzelf) ergens anders een deur open.
Mijn allereerste baan in Fashion was als inkoop assistent bij een groot Schoenenbedrijf in Madrid.
Ik had het daar in het begin wel naar mijn zin, maar toen ik er een half jaar werkte ging het bedrijf failliet.
De twee inkopers waar ik voor werkte werden ontslagen. Ik mocht blijven, want er zouden genoeg administratieve klusjes komen nu er veel afgehandeld moest worden.
In andere woorden; Ik mocht de shit opruimen.
Er werd wel gezegd dat ik ondertussen kon solliciteren. En dat deed ik, zonder veel succes.
Ik kon geen andere baan vinden, op werk was de sfeer VERSCHRIKKELIJK en ik vond het steeds moeilijker om uit bed te komen en naar kantoor te gaan.
Ik wilde niet meer, maar stoppen was voor mij falen, ik was een doorzetter! Not a quitter.
DUS ging door, tot mijn contract afliep en ik besloot het maar aan het lot over te laten.
Dit klinkt wanhopig en zo voelde ik me ook.
Maar toen ik eenmaal de keuze had gemaakt om te stoppen gaf me dat ook een heel krachtig gevoel, als een bevrijding.
En dus ging ik naar mijn baas en zei: ‘Ik stop ermee, ik kan niet meer.’
Hij geloofde niet dat ik ‘zomaar’ stopte.
‘Je hebt ergens anders al een baan!’
Maar dit was niet zo.
De dag daarna werd ik gebeld door een super leuk modebedrijf dat ik op sollicitatiegesprek mocht komen.
Een half jaar daarvoor had ik daar gesolliciteerd!! Dit had ik echt niet verwacht.
Ze hadden per direct iemand nodig en binnen een week had ik een nieuwe baan.
Toeval? Ik geloof niet in toeval, jij wel?
Pas wanneer je het besluit neemt om iets NIET te doen, of ergens mee te stoppen komt er ruimte voor iets nieuws.
Heb jij ook weleens zoiets meegemaakt?